Winkel van verhalen; diepgang met een knipoog
Tijdens een van mijn favoriete bezigheden, struinen door boekhandel Broekhuis, viel mijn oog op een vrolijk gekleurd boek over rouw. Naast de vrolijke kleuren viel mijn oog ook op de de pakkende titel van het boek; Ik doe het wel op mijn manier. Eindelijk iemand die het begrijpt dacht ik. Vanuit de gedachte, ze zien me thuis aankomen met nog meer boeken, moest ik deze nog even laten liggen. Uiteraard was dat niet voor lang. Enkele dagen later bleek namelijk dat ik de schrijfster, van dit feelgood rouwboek, ken vanuit mijn jeugd. De tijd maakte dat ik haar niet direct herkende, maar bij het horen van haar naam, begon het balletje te rollen. Wendy en ik delen een verleden dat zich afspeelde op de lagere school, iets met zusjes in dezelfde klas en moeders die actief waren in de oudervereniging van de school. Daarnaast heb ik vanuit professioneel vlak de zorgen die er waren om haar zus, Debby, meegemaakt. Iets dat diepe indruk op mij heeft gemaakt. Na al die jaren, net wanneer ik volop in ontwikkeling ben als het gaat om alles wat met verlies en rouw te maken heeft komt Wendy weer op mijn pad. Ik besluit haar een mail te sturen, stel voor dat ik haar boek persoonlijk bij haar op wil halen en vraag of ze zin en tijd heeft om een kop koffie te drinken en bij te kletsen. Wendy moet net als ik even graven in haar geheugen, maar tijdens de koffie, met haar feelgood rouwboek op tafel, komt het gesprek op gang en worden herinneringen levendig. Ik ben onder de indruk van Wendy haar verhaal, levenswijsheid en veerkracht.